نخستین زائران پیاده

نخستین زائران پیاده
از حضرت زهرا(س) به عنوان نخستین زائر پیاده اسلام یاد می شود؛ آن گاه که هر هفته با پای پیاده برای زیارت شهدای احد به آن منطقه طی طریق می کردند. این سنت در سیره معصومین(ع) نیز به کرات و در منابع مختلف شیعه و سنی گزارش شده است؛ تا جایی که در زندگی امام حسن مجتبی(ع) بیست وپنج بار تشرف به خانه خدا با پای پیاده از مدینه ثبت شده است. برای امام حسین(ع) نیز همین تعداد حج ذکر شده که در بعضی از این سفرها در معیت برادر بزرگوارشان بودند. این در حالی است که در منابع تصریح شده که در این سفرهای پیاده، اسبانی نفیس بدون سوار، همراه امام بوده  است. در گزارش یکی از این سفرها که نشان از اهتمام حسنین علیهماالسلام به طی مسیر زیارت با پای پیاده، دارد.
در برخی از روایات تاریخی بیان شده است که زیارت کربلا با پای پیاده در زمان «شیخ انصاری»(متوفی سال ۱۲۸۱ قمری) رسم بوده است،‌ اما در برهه‌ای از زمان به ورطه فراموشی سپرده می‌شود که در نهایت توسط «شیخ میرزا حسین نوری» دوباره احیا می‌شود.
این عالم بزرگوار اولین بار در عید قربان به پیاده‌روی از نجف تا کربلا اقدام کرد که ۳ روز در راه بود و حدود ۳۰ نفر از دوستان و اطرافیانش وی را همراهی می‌کردند، نیز با وی بودند، «محدث نوری» از آن پس تصمیم گرفت، هر سال این کار را تکرار کند، ایشان آخرین بار در سال ۱۳۱۹ هجری با پای پیاده به زیارت حرم أباعبدالله حسین(ع) رفت.
. در این کاروان‎های زیارتی پیاده، علمای بزرگ هم شرکت می‎کردند، همچون میرزای نایینی، آیه الله کمپانی، سیدمحسن امین، و بسیاری از علمای معاصر. در این مسیر، دیدار با عشایر و فعالیت‎های تبلیغی هم انجام می‎گرفت و شعارهایی هم مطرح می‎شد و روضه خوانی برگزار می‎گشت.
در زندگی نامه بعضی از علمای قدیم چنین آمده است که سعی می کردند سالی یک بار با پای پیاده به زیارت امام هشتم بروند. در این روایات به فضیلت تحمل سختی، سرما و گرما و حتی قطره ای از باران در راه زیارت حضرت اشاره شده است و آن را عامل رهایی از آتش دانسته اند.برای نمونه، حضرت عبدالعظیم حسنى از جوادالائمه علیه السلام چنین نقل می کند که فرمود:ما زار أبى أحد فأصابه أذى من مطر أو برد أو حَرّ الا حرّم جسده على النار.
هیچ کس در حالی که متحمل سختی سرما و گرما و باران شده است پدرم را زیارت نمی کند، مگر آن که بدنش بر آتش حرام خواهد شد.